காதல் - ஸ்டைல் - ரஜினி

”புதுக்கவிதை”யின் அந்த சந்திப்புக் காட்சி. படம் முழுக்க ரஜினியின் ஸ்டைல் இத்தியாதிகளில் சிக்கித் தவித்திருக்கும் படம், எனினும் அந்த ஒரு காட்சியில் உடல்மொழியும் நடிப்பும் ‘ரஜினி’ என்பதைக் கடந்து ரசிக்கச் செய்திருப்பது சற்றே ஆச்சர்யமானது தான்.

”உங்கிட்ட ஒன்னு கேக்க ஆசைப்படுறேன். அனுமதி குடுப்பியா?”

”கேளுங்க”

”நீயாவது நல்லாயிருக்கியா?”

“நீயாவது நல்லாயிருக்கியானு கேட்டீங்களே.. அதுக்கென்ன அர்த்தம்?”

”நான் உன்னை நலம் விசாரிச்சுட்டு, பதிலுக்கு நீ என்னை கேக்கலனா என்னால தாங்கிக்க முடியாது. அதுனால அப்படி சொன்னேன்.”

“நான் போலாமா?”

”அதான் போயிட்டியே”

”நீங்க என்னைக் கேட்டது மாதிரி நானும் உங்களை ஒன்னு கேக்கலாமா?”

என்றதும் ”Go ahead Go ahead” என்பதாய் முகம் திரும்பும்போது தலைவர் ஜொலிக்கிறார்.  அதிலேயும் அந்த "அதான் போயிட்டியே" சொல்லும்போது சட்டுனு கோபம் கலந்த ஒரு சின்ன எக்ஸ்பிரசன்

பக்கம் பக்கமாய் பேசும் வசனங்களால் வெளிப்படுத்த முடியாத உணர்வுகளை, ஒரு BGM அல்லது ஒரு ஒன்லைன் அசால்ட்டாக செய்துவிடுகிறது.

தளபதியில் ”போ.. கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு சந்தோசமா இரு” என்பதற்குப் பிறகான BGM போல.. 

கபாலியின் ”மாயநதி” போல…

காலா படத்துல ex ஒட பொண்ணு தலையை (song ல ) தடவிகுடுத்துட்டு போவாரு அப்போ அவங்க ex அதை கரெக்ட்ட புரிஞ்சிகிவாங்க.. அதெல்லாம் அட்டகாசமா பண்ணிருப்பாரு

காதல் நல்லாத்தான் வந்திருக்கு. நாம தான் வெறும் ஸ்டைல் மட்டும் போதும்னு சொல்லிச் சொல்லியே அவரை நம்ப வச்சுட்டோம்.

ஒரு பிரைம் மினிஸ்டர் மெட்டீரியல்

"ஜெயலலிதா ஒரு பிரைம் மினிஸ்டர் மெட்டீரியல். அவருக்கு இருந்த திறமைக்கு தன் வாழ்வில் எங்கேயோ எட்டாத உயரத்திற்குப் போயிருக்க வேண்டியவர்."

"ஜெயலலிதாவுக்கு ஒன்பது வயது. அப்போது எனக்கு 14 வயசு.

எங்கள் இருவருக்கும் இடையே நட்பு உருவாகக் காரணமாக இருந்தது நடனம்தான். இருவருமே ஒரே நடன ஆசிரியரிடம்தான் நடனம் கற்றுக் கொண்டோம்.

ஒரு சில நாட்களிலேயே நாங்கள் இருவரும் அக்கா தங்கையாக நெருங்கிப் பழக ஆரம்பித்து விட்டோம். இருவருமே எங்களது தனிப்பட்ட விஷயங்கள் எதையும் மறைக்காமல் பகிர்ந்து கொள்வோம்.

தனது திரைப்பட வாழ்க்கையில் தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் அனைத்தையும் ஜெயலலிதா என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறார். எதையும் எப்போதும் அவர் என்னிடம் மறைத்தது இல்லை.

நாங்கள் நட்போடு இருந்த காலங்களில், திடீரென்று ஜெயலலிதாவிடமிருந்து எனக்கு ஃபோன் வரும். 'இன்றைக்கு நான் ஃப்ரீயாக இருக்கிறேன். உன்னிடம் கொஞ்சம் தனியாகப் பேச வேண்டும். உடனே புறப்பட்டு வா' என்று சொல்வார்.

அவ்வளவுதான். நானும் உடனடியாகப் புறப்பட்டு வந்து விடுவேன். இருவரும் எங்காவது ஒரு தனிமையான இடத்திற்குப் போய் மணிக்கணக்கில் பேசிக் கொண்டிருப்போம்.

ஆனால் அந்த நட்பில் ஒரு பெரிய இடைவெளி ஏற்பட்டது 1983 க்குப் பிறகுதான்.

கடலூர். 

அரசியலில் நுழைவதற்கான அரங்கேற்றத்தை அங்கேதான் ஆரம்பித்தார் ஜெயலலிதா.

அங்கே நடந்த கூட்டத்தில் பேசியதுதான் ஜெயலலிதாவின் கன்னிப் பேச்சு. அவர் பேசியதை ரெக்கார்ட் செய்து எனக்கு அனுப்பியிருந்தார். 'நான் சரியாகப் பேசி இருக்கிறேனா ? என்னுடைய பேச்சு எப்படி இருக்கிறது? இதைப் பற்றி நீ என்ன நினைக்கிறாய்' என்று கேட்டிருந்தார்.

ஆனால் அடுத்தடுத்து எதிர்பாராத மாற்றங்கள்.

அதற்கு அடுத்த ஒரு சில மாதங்களில் என் கணவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது. 1984 இல் என் கணவர் இறந்து விட்டார்.

அப்போது டெல்லியில் இருந்த ஜெயலலிதா இரங்கல் தெரிவித்து தந்தி அனுப்பி இருந்தார் .

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஜெயலலிதாவின் தொடர்பு என்னை விட்டு விலகத் தொடங்கியது.

வேறு யார் யாரோ அவருக்கு நெருக்கமானார்கள்.

நானும் ஜெயலலிதாவின் அரசியல் வாழ்க்கையில் தலையிட விரும்பவில்லை. ஜெயலலிதாவுக்கும் என்னுடைய தோழமை தேவைப்படவில்லை. அவர்களுக்கு வேறு யார் யாரோ கிடைச்சிட்டாங்க. 

ஆனாலும் ஜெயலலிதா உண்ணாவிரதம் இருந்தபோது எனக்கு மனசு கேட்கவில்லை துடிதுடித்துப் போனேன். அவருக்காக கோவிலுக்குச் சென்று வேண்டிய பிறகு, அந்த விபூதியை எடுத்துச் சென்று மெரினாவில் படுத்திருந்த ஜெயலலிதாவின் நெற்றியில் இட்டு விட்டு வந்தேன்.

இருவரும் ஒரு வார்த்தை கூட பேசிக் கொள்ளவில்லை. ரொம்ப ரொம்ப வருத்தமாக இருந்தது."

எழுத்தாளர் சிவசங்கரி